Vonandi verður þess ekki langt að bíða að ráðamenn átti sig á því sem ýmsir vita nú þegar. Að mikilsverðustu störfin sem unnin eru í samfélaginu séu umönnun barna og unglinga. Feðraorlofið er örlítið spor í rétta átt og að mínum dómi það gleðilegasta sem gerst hefur í íslensku samfélagi um langa hríð.
Til skamms tíma hugsuðu mæðurnar um börnin. Karlmennirnir tóku við unglingunum úti í atvinnulífinu og kenndu þeim handtökin. -Ég er nú bara húsmóðir, sögðu þær stundum þegar konur fóru í auknum mæli út á vinnumarkaðinn. Þær sem heima voru og sáu um börnin gerðu það nefnilega kauplaust, þess vegna lítilsvirðandi atviksorðið bara. Og enn er það –bara, bara- að hlúa að börnum, veita þeim öryggi og hlýju í faðmi ástvina og síðar undir handleiðslu hjartahlýrra og vel menntaðra starfskrafta. Enn fá mæðurnar svo til engin laun. Eitthvað er til sem nefnist barnabætur, en svo smánarlegt að engu tali tekur. Kennarar í leikskólum og grunnskóla eru láglaunastéttir, upp til hópa konur. Enda feðraveldið enn við lýði á Íslandi.
Það er grátbroslegt til þess að vita að fjöldi Íslendinga telji sig þess umkominn að fyrirlíta og fordæma viðhorf íslamskra karlmanna til kvenna. Þótt ýmislegt megi að því fyrirkomulagi finna er mér stórlega til efs að konur og störf kvenna njóti meiri virðingar á Íslandi en í ríkjum múslíma. Nei, kauplaust skal það vera að ganga með barn, fæða það í heiminn og fóstra fyrstu árin. Ekki mun það fyrir þær sakir að starfið sé svo létt og löðurmannlegt. Það vita allir sem gætt hafa barna fyrstu árin í hverju það felst. Ég hef talað við heljarmenni og togarajaxla sem segjast aldrei hafa komist í hann krappari en í þau skipti sem þeir neyddust til að taka að sér börn sín vegna veikinda móður. Því mæðurnar gefast aldrei upp meðan þær geta staðið á fótunum.
Ef ráðamenn á Íslandi bæru snefil af virðingu fyrir konum sínum og störfum þeirra myndu þeir á augabragði sjá svo um að strax við getnað færi verðandi móðir á hæstu laun í samfélaginu. Því með leyfi að spyrja: Hvar er ábyrgðin meiri? Í hvaða starfi varðar það þjóðarheill meira að vel eða illa takist til? Ef aðeins er litið til efnahagslega þáttarins ætti það að liggja í augum uppi hvort það borgar sig eða ekki að leggja allt í sölurnar við uppeldi barna. Það vita allir sem nenna að hugsa heila hugsun til enda að þar er grundvöllur samfélagsins lagður. Hvorki meira né minna. Heilbrigðir einstaklingar til sálar og líkama skapa ómæld auðævi en óheilbrigðir miljarða tjón. Það er hörmulegt að á tuttugustu og fyrstu öldinni skuli upplýsingin og menntunin ekki vera á hærra stigi meðal ráðamanna, hagfræðinga, viðskiptafræðinga og lögspekinga. Sannast þar að löng skólaganga og ábúðarmiklir titlar og gráður tryggja ekki góða menntun og skýra hugsun. Hvað varðar glámskyggni á mikilvægi uppeldis gæti maður freistast til að halda hið gagnstæða. Og að þrátt fyrir skólagöngu á æðri stigum séu embættismenn og valdhafar enn í viðjum þess feðraveldis sem lengst af hélt konur sínar sem þræla og húsdýr.