Hún sat á þúfu og sneri undan sólinni. Undarlegt. Eins og allt hennar fólk dáði sólina. Mátti helst ekki sjá sólargeisla þá var það rokið út og reif sig úr fötum. Hún forðaðist hins vegar sólina, fannst óþægilegt að fá hana í augun, klæjaði um allan líkamann undan henni. Það var örugglega eitthvað að henni. Frá því hún mundi eftir sér hafði hún verið hálf utanveltu, leið best þegar hún var ein. Fólki fannst hún skrítin. Það hafði ekki farið fram hjá henni. Hún fór einu sinni að tala um þetta við gamla heimilislækninn þeirra rétt áður en hann dó. Það bullaðist allt í einu upp úr henni áður en hún vissi af. Hann var eitthvað svo góðlegur og veikburða. Hann hlustaði bara og deplaði augunum með þennan milda svip. Hún hefði aldrei trúað því að hún gæti talað svona mikið um sjálfa sig og hvernig henni leið. Þegar hún loks þagnaði hálf skömmustuleg og beið eftir greiningunni færðist bros yfir hrukkótt andlitið. Á dauða sínum átti hún von en ekki því sem hann sagði. Þú ert auðug. Hvað var maðurinn að tala um? Þú lifir auðugu innra lífi. Þú nýtur þess að vera ein. Kannt vel við eigin félagsskap. Þú trúir því ef til vill ekki en það er fremur fágætt. Væri fólk gætt þessum eiginleika þínum gæti það losnað við mikla þjáningu, eirðarleysi og óhamingju. Vertu bara trú sjálfri þér og eðliskostum þínum. Eðliskostum. Hún hafði aldrei heyrt orðið áður. Hún hlaut að hafa orðið ráðvillt á svipinn því hann setti í brýrnar og sagði. Þér er alveg óhætt að trúa því sem ég segi, góða mín. Á langri ævi hef ég kynnst ógrynni fólks. Og ég er ekki haldinn elliglöpum að ráði, bætti hann við og brosti nú aftur. Þegar hún rétti honum höndina til að kveðja, sagði hann: Ég ætla að leyfa mér að spá því að þú verðir gæfumanneskja. Farðu nú og njóttu sjálfrar þín. Hún gleymdi þessu aldrei. Henni var nær að halda að þessi gamli maður hefði beint henni á rétta braut í lífinu. Hún hafði smátt og smátt orðið sátt við hvernig hún var. Hún hafði valið fáa sér til fylgdar, en valið rétt, hugsaði hún með sér og brosti í laumi um leið og hún reytti handfylli af grasi úr þúfunni. Hún ætlaði að finna úr því ilminn en sá að í greip hennar var undarleg jurt. Hún skoðaði hana nánar. Eins og hálft tungl. Já, var hún ekki meira að segja kölluð tungljurt? Um leið og hún lagaði á sér skupluna heyrði hún rödd gamla mannsins: Já, góða mín, þú ert tungl en ekki sól. Það er hreint ekki lakara.