Hann hafði gengið rösklega í meira en tvo tíma, var kominn upp á fjallsbrúnina, tók af sér byrðarnar og kastaði mæðinni. Dalurinn breiddi úr sér í fjarska, áin hlykkjaðist eftir honum miðjum, stall af stalli efst, lygn á eyrum neðar. Alltaf þessi titrandi strengur í brjóstinu þegar hann var kominn á fjöll og virti fyrir sér flatlendið. Það virkaði svo aumkunarvert og agnarsmátt að maður fann virkilega til sín. Var það ekki Þórður frá Dagverðará sem uppástóð að hann hefði komið undir uppi á háfjöllum, nefndi held ég ákveðna hæð. Þess vegna hefði hann orðið mikilmenni, hátt yfir flatlendingana og smámennin hafinn. Þetta hafði ekki farið vel í góðborgara þéttbýlisins. Hann rak upp hlátur, fannst kallinn óborganlega fyndinn í sínu yfirdrifna gorti. Okkar óforbetranlegi fjallabarón. Hann hallaði sér upp að lyngbarðinu, sveigði höfuðið aftur svo það sökk í fjalldrapann, fann berkjandi ilminn smjúga um nasirnar, teygði úr útlimunum eins og köttur. Já, Þórður minn, þú hittir naglann höfuðið. Einungis hér uppi get ég á heilum mér tekið. Mikil snilld felst í þessu orðtaki feðranna – að geta á heilum sér tekið – smellhitti svoleiðis í mark. Á hverjum degi var manni tvístrað í þúsund mola, aldrei heill, aldrei sannur, aldrei sæll. Fjalla Eyvindur var mesta hetja Íslandssögunnar. Ekki þessar gervihetjur fornsagnanna, þessir hrokafullu og heimsku barbarar, höggvandi og stingandi saklaust fólk til að næra stórmennskubrjálæði sitt. Þvílíkar hetjur, og þvílíkt lið sem tilbað þær og fjasaði um illvirkin eins og hetjudáðir. Svei því öllu saman. En Fjalla Eyvindur hafði kjark til að segja sig úr lögum við það samfélag sem níddist á bágstöddum, fordæmdi alla frumlega hugsun og refsaði grimmilega öllum sem skáru sig úr. Hann skoraði myrkrið og helkuldann á hólm, fann sér stað að fjallabaki og gerði að ríki sínu með fádæma hreysti og hugrekki. Eitt ár á slíkum stað með konu og barni hafði örugglega gefið meiri lífsfyllingu en heil flatlendisævi. Ég vildi óska að ég hefði ekki nema brotabrot af Eyvindarkjarkinum, þá gæti ég brotist úr fjötrinum, hugsaði hann með sér og stóð upp. Sá um leið hálendisjurtina við fætur sér. Ef þetta er ekki sending, þá má mikið vera, sagði hann upphátt. Takk, Eyvi. Skilaboð meðtekin.