Það er ekki seinna vænna að fara að skrifa þér til, Rauðka mín. Nú þegar fósturvísarnir þínir þykja ekki nógu fínir. Þeir gefa víst ekki nógu mikið í aðra hönd.
En fátt er með öllu illt. Lengi hef ég ætlað að pára þér örfáar línur en aldrei orðið af því fyrr en nú. Umræðurnar að undanförnu um þig og þitt kyn og ákvörðunin sem tekin var í kjölfarið af stjórnvöldum komu þó því til leiðar.
Um hálf öld mun nú liðin frá aðskilnaði okkar í efnisheiminum. Á hinu æðra plani höfum við hins vegar aldrei skilið. Í þessi fimmtíu ár held ég að varla hafi liðið sá dagur að ég hugsaði ekki til þín og sæi þér bregða fyrir sem snöggvast í hugskoti mínu, og svei mér þá alla daga ef ég finn ekki tunguna þína, raka og hrjúfa, strjúkast við grátt skeggið og vanga minn í þessum skrifuðum orðum.
Já, tungan þín, Rauðka! Ég gæti skrifað heila doktorsritgerð um hana eina. Ég gat setið langtímunum saman og horft á það sem dáleiddur hvernig hún vafðist um töðuna , síldarmjölið og grængresið af ótrúlegri fimi. Ég man enn hljóðið þegar þú sleiktir innan fötur og hreinsaðir betur en nokkur tvífætlingur gat gert. Og þessi ólýsanlega hrífandi tilfinning þegar þú sleiktir á mér handarbakið og innan í lófann. Þetta lifandi undur með sepunum sínum öllum sem voru hvort tveggja í senn, mjúkir og grófir, hlýir og svalandi.
Og jórtrið! Þetta nægjusama, róandi hljóð veitti mér meiri öryggiskennd og vellíðan en nokkur mannlegur máttur hefur megnað síðan. Hlusta á það blandast hvissinu í mjólkurtaumunum, sem streymdu úr teygðum og toguðum spenunum, renna saman við fjósalyktina og verða að ódauðlegri sinfóníu sem tekur að hljóma í sál minni ef sinnið er þreytt og líkaminn.
Að fara á fætur fyrir allar aldir og fylgja þér út í hagann, yfir brýrnar tvær, út af þjóðveginum á vit slóðanna um holt og mýrar, móa og sund og skilja síðan við þig í einum hvamminum með granirnar á kafi í ilmandi nýgræðingnum, biðjandi þig þess lengstra orða að fara nú ekki að rjúka yfir heiðarvarpið heldur halda þig í neðra. Mér sé nefnilega hálfilla við að leita á þeim slóðum síðan ég villtist þar í þokunni forðum. Þú blakar eyrunum, sýnir mér tunguna og leggur sem snöggvast undir flatt, svo ertu aftur komin á kaf.
Ég brosi með sjálfum mér og rölti af stað. Úti í mýrinni vellir spói og angurvært kvak lóunnar berst til mín af melnum fyrir ofan. Þegar ég kem að læknum, leggst ég á bakkann og fæ mér sopa. Svo held ég upp með, stappa á bakka á stöku stað, þreifa undir steina og holbakka ef enginn rauðdröfnóttur sýnir sig.
Tíminn hverfur, tilveran verður að lækjarfarvegi og fuglskvaki, rennandi vatni, moldarkeim og svipulli snertingu við slímugan vatnsbúann sem smýgur úr höndum mínum hvað eftir annað. Ekkert nema hungrið hrífur mig aftur inn í tímaveröldina og ég hleyp af stað. Hraðar en auga á festi ber ég fæturna, yfir þúfur og steina, urðir og börð. Aldrei er litið niður, iljarnar rata, ekki numið staðar fyrr en á stól inni í eldhúsi, þar sem bíður mín mjólk í blárri könnu og stafli af pönnukökum. Áður en yfir lýkur eru glösin orðin fimm með ellefu upprúlluðum.
Lagt af stað í ljósaskiptunum með fjósalugt, fötur og dall með fiskúrgangi og kartöfluskralli handa hænunum. Hálfur máninn hjálpar lugtinni við að lýsa upp dimmuna við bakkann og það stirnir á svellið á tröðinni.
Ilmandi fjósalyktin tekur á móti manni, mokað úr flórnum bundinn upp halinn, og mjólkin streymir á meðan hænurnar fá sitt. Þá er gott að taka um eyrun, leggja vanga að vanga og hvísla leyndarmálum. Horfa þess á milli í augun þín. Stór, djúp og óhvikul, full af rólyndislegri blíðu.
Og enn bý ég að skyri og rjóma og blessaðri mjólkinni þinni, sem ég innbyrti á bernskuskeiði, hvað sem líður dómum nýtísku næringarfræðinga. Þá var hin hvíta lind að vísu spenvolg og óspjölluð af vélvæðingu og velmegun. Á þeim dögum þóttu ábristur og soðin ýsa einna eftirsóknarverðust lífsgæða ásamt hlýjum stað til að sofa.
Fátt, ef nokkuð, að undanskilinni fæðingu barnanna minna, hefur hrifið mig jafn mikið og þegar ég sá þig koma í fyrsta sinn út undir bert loft á vorin. Bundin á básinn mánuðum saman beiðst þú þolinmóð eftir að sú dýrðarstund rynni upp. Allan daginn hugsaðir þú ekki um annað en hvanngrænt ilmandi grasið í hvamminum við ána og í draumum þínum á löngum dimmum nóttum var sunnan gola og sól í heiði.
Í fjósdyrunum staldraðir þú við eitt andartak, rakst svo upp hást baul og tókst á rás. Trauðla hef ég þó numið fögnuð þinn til fulls. Til þess hefði ég þurft að komast alla leið inn að kýrhjartanu. Ég starði aðeins agndofa á tilburðina þar sem þú prjónaðir og skeiðaðir í hamslausri gleði um þvert og endilangt túnið og baulaðir allt hvað af tók. Hlaupin, stökkin og rassaköstin héldu áfram þar til þú hafðir slett svo ærlega úr klaufunum að ekki var eftir arða af básaskít.
Þetta var þín þakkargjörð og lofsöngur til skapara lífsins og ljóssins. Hafðu þökk fyrir veganestið og nærveru þína alla daga, Rauðka mín, og megir þú hvílast og jórtra á þeim grænstum grundum sem fyrirfinnast á kýrhimnum.