Hann fann úðann frá fossinum á andlitinu, leit upp, sá regnbogann yfir bjargbrúninni. Hvítt rándýrið steypti sér hvæsandi yfir svartar klappirnar, án afláts, um aldir. Fötin hans voru farin að blotna og hann hörfaði í var, settist í sandinn bakvið tröllaukinn hnullung. Þeir voru á víð og dreif í hringlaga kvosinni sem myndast hafði í gilinu við fossinn. Eins og bergrisi hefði í bræði sinni þeytt þeim niður í gljúfrið þar sem þeir moluðu allt sem fyrir varð og stungust svo til hálfs niður í jörðina. Kolsvartir klettaveggir, beljandi vatnsflaumurinn. Hátt fyrir ofan sá hann ránfuglinn sveima. Það setti að honum hroll. Týndur og tröllum gefinn. Hann ætlaði að standa á fætur þegar hann sá steindepluna standa keika upp úr gróðurröndinni við sandflekkinn. Lítill, hvítur depill í blárri umgjörð. Eins og auga sem blikkaði til hans. Hann kraup á hnén í sandinn og skoðaði blómið. Auðvitað áttu heima hérna, gæskan. Ætli vinur þinn steindepillinn sé ekki á næsta leiti líka þótt ég hafi ekki heyrt í honum enn. Ég sé að þú virðist sæl og glöð. Ekkert smeyk við tröll? Ertu kannski að segja mér að ég þurfi ekki að vera það heldur? Og dimmblátt sjáaldrið deplaði.