Hann stakk sér í hylinn. Rosalegt sjokkið. Þegar höfuðið kom upp úr ætlaði hann aldrei að hætta að súpa hveljur, lét sig hafa það, neyddi sig til að synda ekki á þurrt, heldur troða marvaðann úti í miðjum hylnum í helkuldanum. Var lengi búinn að ætla sér þetta. Hafði gengið úr skugga um að dýptin væri nóg til að stinga sér. Vildi fá að vita hvaða áhrif þetta hefði á hann. Og svo hafði þetta sem gerðist í morgun komið honum af stað. Hann var allur orðinn dofinn, kvölin ekki eins nístandi. Deyfilyf líkamans voru farin að virka. Hann synti rösklega til lands og staulaðist upp á eyrina við bakkann. Ósegjanleg vellíðan. Hann teygði sig í handklæðið sem hann hafði haft með sér. Nuddaði sig harkalega, sparkaði sér úr nærbuxunum, snaraði sér í buxur og peysu og lagðist í skjól undir stórum steini. Tennurnar glömruðu í munninum og hann hryllti sig. Sólin kom framudan skýi og andlit hans gleypti gráðugt hvern geisla. Hann barði sér og smám saman minnkaði hrollurinn. Jæja, var hann eitthvað öðruvísi eftir baðið? Af hverju í ósköpunum hafði hann annars verið að þessu? Það var honum hulin ráðgáta. Tómt rugl auðvitað eins og ýmislegt annað sem hann gerði. Svo rak hann upp skellihlátur. Hann hafði steingleymt fréttunum sem ýttu honum út í þetta. Að hann væri búinn að tapa nærri öllu sparifé sínu. Hann hló aftur tryllingslega. Þessir helvítis peningar voru ekki mikils virði. Heilbrigð sál í hraustum líkama var hinsvegar það sem gilti. Frumurnar höfðu sagt honum þetta. Sjáðu hvað við þolum mikið, hvað við stöndum af okkur. Ferð til heljar og heim aftur. Hann var undarlega kvikur og heill, engin togstreita, engin ásökun, engar áhyggjur. Líkaminn var ánægður og dró sálina með sér. Hann hagræddi sér upp við hrjúfan steininn, eitthvað straukst við vanga hans. Hann leit til hliðar, flauelsblómið mætti augum hans. Vatnið, steinninn og blómið.