Hann lagði bílnum, rölti af stað niður stíginn, fór úr skóm og sokkum við ána og vaslaði yfir, hvassir steinar stungust í iljar hans á stöku stað en hann hliðraði sér hjá nibbunum og var brátt kominn upp á bakkann, hélt áfram berfættur, þræddi leiðina í gegnum birkikjarrið út í gljúpan mosa með vallhumli og bláklukkum. Það lá við að hann malaði eins og köttur við fótgælurnar. Þar sem gild birkihrísla óx út úr kletti fleygði hann sér í mosabreiðuna. Hríslan hafði með árunum sprengt stór stykki úr klettinum, hnullungarnir lágu á víð og dreif undir brekkunni, sumir komnir á kaf í gróður. Hið mjúka sigrar hið harða, hugsaði hann með sér, velti sér á grúfu, fann beiskan ilminn af vallhumlinum og þarna var hún þá komin blessuð skógfjólan, fíngerð og ljóðræn, bar í sér bláma himinsins. En hann var á leið í jarðarberjabrekkuna sína. Var þess næstum fullviss að enginn vissi af henni, nema fuglarnir, sem áttu auðvitað fyrsta rétt á berjunum og höfðu í upphafi látið hann vita af því. Hann stóð á fætur, fetaði sig berfættur í hallanum í gegnum gisið birkikjarrið, greip af og til í greinar til stuðnings, renndi sér á rassinum niður brattann. Við fyrstu sýn sást ekkert nema stórvaxin elftingin sem þakti alla brekkuna og hvamminn fyrir neðan. En þegar betur var að gáð komu jarðarberjaplönturnar í ljós, hvít blómin teygðu sig upp í birtuna, á einstaka stað var að byrja að örla á beri. Hann settist niður neðst í brekkunni, hallaði sér afturábak með hendur undir hnakka og horfði upp í himininn. Sviflétt ský liðu ofurhægt frá austri til vesturs og niður árinnar handan birkikjarrsins blandaðist kvaki í fugli. Hann lokaði augunum. Varð jarðarbarn.