Holtasóleyjarnar voru komnar. Hann settist í lyngið, strauk fingrunum yfir dökkgræn, rákótt laufin, órjúfanlega tengd þessum blessaða fugli. Hvít með loðnar tær. En nú var hún ekki hvít, aðeins smá skellur í brúnum hjúpnum. Alltaf viðburður þegar hann heyrði ropið í fyrsta karranum á vorin. Maður snarsneri sér við, vildi sjá hve langt hann væri kominn með felubúninginn. Og blóðrauður kamburinn var svo fallegur. Oftast kom maður auga á hann, hljóðið svo skýrt að auðvelt var að átta sig á hvaðan það kom. Langt síðan hann hafði fundið rjúpnahreiður, var heldur ekkert að leita þau uppi, nógar voru nú ofsóknirnar gegn þessum sakleysingja. Fálkinn lifði auðvitað á rjúpunni. Þau voru bara samtengdir hlekkir í festi náttúrunnar. En það var ekkert náttúrlegt við stanslausa skothríðina, marghleypurnar, fjórhjólin. Herflokkana sem fóru um fjöllin og skutu á allt sem hreyfðist. Og svo lágu þær helsærðar undir börðum, í holum eða bak við steina á meðan drápararnir þrömmuðu skeytingarlausir hjá. Það var hægt að skilja þegar menn voru að skjóta sér til matar hér áður eða reyndu að næla sér í örfáar krónur í fátæktarbasli. En í allsnægtunum var þetta hrein og klár villimennska. Hvers konar menn voru þetta? Fyrirgef þeim því þeir vita ekki hvað þeir gera? Og svei attan. Hann laut niður, andaði að sér ilminum úr lynginu, strauk hvítt, gult og grænt með sjáöldrunum. Dauft bros færðist yfir andlit hans. Kannski var til réttlæti eftir allt saman, kannski myndu hinir skotglöðu endurfæðast sem rjúpnakarrar. Endurholdgunarkenningin var hreint ekki svo galin, þegar allt kom til alls.