Af hverju heitir þetta blóm músareyra, afi? spurði drengurinn. Ja, það er nú svolítið sniðugt, sagði afi hressilega og lagðist í grasið. Venjulega fá þau nöfn af blómskrúðinu, blessuð. Í þessu tilfelli er það hvítt, ósköp finlegt og fallegt en annars ekkert sem sker sig úr, svolítið erfitt að finna nafn sem lýsir hvítu blómi. En sjáðu hérna, hann benti á grænu blöðin á stilknum, þau eru alveg eins og eyrun á mús, mér er nær að halda hagamús. Eins í laginu, og auk þess alsett örsmáum, fíngerðum hárum. Maður þarf að einbeita sér til að geta greint þau í sundur. Ég sé þau vel, sagði drengurinn. En ég hef aldrei séð hagamús. Heldurðu að við gætum fundið hagamús, afi? Það væri sannarlega gaman, sagði afi og varð hýr á svipinn. Við skulum endilega svipast um eftir henni þegar við förum næst upp í fjall. En það er hrein hending að rekast á þær, greyin. Þær eru svo duglegar að fela sig í grasinu og lynginu. Hefurðu oft séð þær, afi? Nei, ég held ég geti talið þau skipti á fingrum annarrar handar. Drengurinn þuklaði á blaðinu, leit svo framan í afa. Hver heldurðu að hafi fundið út þetta nafn? Já, þarna komstu með það, drengur minn. Það væri sko gaman að vita, sagði afi og setti upp glettna svipinn. Kannski hefur það gerst einmitt svona. Svona hvernig? Að athugull drengur sem liggur í grasinu með afa sínum segir við hann: Sjáðu, afi, þetta er alveg eins og eyrað á lítilli mús. Og afinn segir: Alveg rétt hjá þér, drengur minn, ég hef aldrei tekið eftir því. Og drengurinn spyr: Hvað heitir þetta blóm? Ég hef aldrei heyrt neitt nafn á því, segir afinn. Kannski þykir það ekki nógu litskrúðugt. Mér finnst það fallegt, segir þá drengurinn, og ég ætla að kalla það músareyra. Heldurðu virkilega að það hafi gerst svona, afi? Já, mér finnst það reyndar mjög líklegt. Af hverju? Af því drengurinn hans afa er svo sniðugur, sagði afi og tók um axlir hans. En nú skulum við fara í leiðangur og leita að hagamús.