Hann var óvenju seinn af stað í dag. Eitthvert slen í honum, eins og hann væri ekki kominn til fullrar meðvitundar. Hann var til hliðar og utan við sjálfan sig, ranglaði um íbúðina, líkt og hann væri að leita að einhverju sem hann þó vissi ekki hvað var. Kannski ekki beint leita, fremur að bíða eftir einhverju. Að síminn hringdi eða einhver berði dyra. Kannski hresstist hann við að fá sér meira kaffi. Nei, hann hafði ekki lyst á því. Þá var bara að koma sér af stað. Hann klæddi sig og fór út. Alltaf sömu leið, stundvíslega klukkan 11 niður í hólmann og tvo stóra hringi í skóginum, settist á bekk eftir þann fyrri, lét hugann reika. Þetta var kjölfestan í lífi hans. Honum var meinilla við að bregða út af vananum. En auðvitað kom það fyrir að eitthvað óvænt kæmi upp á. Ættingjar hans og vinir vissu af þessu og stíluðu á seinni partinn til að hafa samband. Hann var raunar ekki kominn í gang fyrr en eftir göngutúrinn. Það var átak nú orðið að koma blóðinu á hreyfingu. Svo sem engin furða, hann var kominn til ára sinna. Hann brosti dauflega þegar hann minntist föðursystur sinnar. Síðustu árin sem hún lifði, stansaði hún oft í miðri setningu þegar þau voru að tala saman, hvessti á hann augun og sagði af miklum alvöruþunga: Það er svo voðalegt langlífi í ættinni. Nú loks skildi hann hvað hún átti við. Það var ekkert smá verk að halda sér gangandi árin eftir áttrætt. Lífsorkan og þar með lífsgleðin sannarlega af skornum skammti. Hann vissi vel að líf hans var að fjara út. Samt vildi hann ekki gefa það frá sér. Ekki alveg strax. Enn hlakkaði hann til þess að fá sér kaffi og lesa dagblöðin á morgnana, ganga úti í náttúrunni, var lystargóður, fór snemma að sofa. Já, svefninn var eiginlega orðinn stóra ástin í lífi hans. Hann naut þess að rumska oft á nóttu, líða svo aftur inn í notalegt mókið. Það var mikil blessun, margir á hans aldri áttu erfitt með svefn, vöknuðu fyrir allar aldir og vissu ekkert hvað þeir áttu af sér að gera. Hann settist á bekkinn, búinn með fyrri hringinn. Það var viðburður ef hann mætti einhverjum á göngunni en þó að sjálfsögðu algengara í góðu veðri um sumar eins og núna. Hann fann goluna ýfa hár sitt, hlustaði á hvískrið í laufinu, kvak fuglanna. Dró svo djúpt andann og leit í kringum sig. Hvað var nú þetta? Var maríuvöndurinn virkilega kominn? Hann stóð stirðlega á fætur og gekk nær. Jú, ekki bar á öðru. Hann kraup niður með erfiðismunum. Gat það verið svona á miðju sumri? Maríuvöndurinn var síðasta blóm sumarsins og vakti alltaf hjá honum angurværa tilfinningu. En það var víst komið fram í ágúst, hann hafði ekki áttað sig á því vegna veðurblíðunnar. Góðan daginn. Hann hrökk við, leit upp. Mig grunaði að ég fyndi þig hérna, sagði maðurinn glaðlega og settist í grasið við hlið hans. Þetta var settlegur maður á miðjum aldri með þægilegan talanda. Þekkjumst við, spurði hann eilítið rámur? Nei, ekki að ráði, sagði maðurinn og hló. En ég á við þig svolítið erindi.