Stúlkan lá á jörðinni og grét með þungum ekkasogum. Hún þagnaði í milli en byrjaði svo aftur. Eftir að hún hætti loks að gráta hélt hún samt áfram að liggja á grúfu og faldi andlitið í greipum sér. Þetta var svo ósanngjarnt. Hún sem var alltaf svo góð við bróður sinn, eða næstum alltaf. Passaði hann stundum allan daginn. Leit aldrei af honum, gerði eins og henni hafði verið sagt. Talaði við hann, tók hann í fangið og huggaði ef hann meiddi sig, hjálpaði honum á klósettið, gaf honum að borða. Og svo hafði mamma hennar hundskammað hana, tekið harkalega í öxlina á henni og hrist hana til fyrir að vera að stríða bróður sínum. Hún sem var bara að passa að hann færi sér ekki að voða. Hann vildi oft ana út í einhverja vitleysu. Hún þurfti að vera mjög ákveðin við hann af því hann var svo þrjóskur. Pabbi hafði heldur ekki sagt henni neitt til varnar, ekki einu sinni litið upp úr blaðinu. Svo tók mamma bróa í fangið, klappaði honum og kyssti og sagði hvað eftir annað: Var systa svona vond við þig? Það var þá sem hún tók á rás. Yfir götuna, eftir troðningnum milli húsanna og út í holtið. Eins hratt og hún gat. Þangað til hún hrasaði og hruflaði á sér hnéð, þá braust gráturinn fram. Hún ætlaði aldrei að fara heim aftur. Þeim þótti ekki lengur vænt um hana, voru hætt að taka hana í fangið og yrtu sjaldan á hana nema til að segja henni hvað hún ætti að gera. Hún ætlaði að fara til afa og ömmu og segja foreldrum sínum þegar þau kæmu að sækja hana, að hún hefði ákveðið að búa þar framvegis. Hún reis upp og þurrkaði harkalega framan úr sér. Var að standa á fætur þegar hún fann ilminn. Hún leit í kringum sig þar sem hún lá á hnjánum. Sá strax rauðbleikt blómið á örlitlum sandbletti rétt hjá. Hún beygði sig niður og þefaði af því – yndislegasti ilmur sem hún hafði nokkru sinni fundið. Andaði honum að sér aftur og aftur. Blómið virtist eiga ótæmandi birgðir af ilmi. Hvað skyldi það heita? Hún ætlaði að fara með það til afa og spyrja hann. Hún rétti út höndina – en hvað yrði þá um ilminn? Hún tímdi ekki að slíta það upp. Hún myndi bara lýsa því fyrir afa og leita að því með honum í bókinni hans. Það var svo gaman. Hún reis á fætur og hljóp af stað.