Þau voru búin að leita að silungum í læknum allan morguninn, eftir að þau komu frá því að reka kýrnar. Ef veðrið var gott og þeim hafði ekki verið sagt að koma strax heim og hjálpa til við eitthvað, fóru þau að læknum. Stöppuðu fyrst á bakkana til að vita hvort þau yrðu ekki vör við einhverja hreyfingu. Lögðust svo á magann og þreifuðu undir steina og torfur. Þeir voru svo fallegir, með rauðum, gulum og svörtum dröfnum, en slímugir og hálir svo ótrúlega erfitt var að festa á þeim hendur. Maður þurfti að vera með arnarsjón til að fylgjast með dökkum skugganum sem skaust með eldingarhraða úr einum felustaðnum í annan. Þau útbjuggu alltaf lítinn poll áður en þau byrjuðu að fanga silungana, með því að veita smá sprænu í uppþornaðan farveg lækjarins. Ef þeim lukkaðist að handsama einn hlupu þau með hann í pollinn þar sem þau gátu seinna fylgst með honum og skoðað að vild. Seinna fluttu þau silungana í stóra tjörn þar sem nóg pláss var fyrir þá og felustaðir. Þennan morgun höfðu þau ekki fundið neinn silung. Kannski eru ekki fleiri fiskar í þessum læk, sagði dengurinn. Kannski koma þeir bara seinna, sagði stúlkan. Við skulum alla vega hvíla okkur núna. Komum upp í hvamminn minn, þar er svo mikið skjól. Þau ruku af stað og fleygðu sér í lyngið. Veltu sér fram og aftur góða stund, blésu í ýlustrá og smökkuðu á laufinu á bláberjalynginu. Nei, sjáðu þetta, sagði stúlkan. Hún benti á fagurgrænan, hringlaga hnaus í miðju moldarflaginu sem tók við af hvamminum. Mikið er hann fallegur á litinn, sagði stúlkan. Og í laginu líka, sagði drengurinn. Þau risu á fætur og lögðust á fjóra fætur í mjúka moldina. Sérðu blómin sem eru að byrja að koma, ljósbleik og límd við þúfuna.Umm… og finndu ilminn. Hún lagði vangann að grænum kollinum og dró djúpt andann nokkrum sinnum. Alveg himneskt, eins og amma segir. Og þau fóru bæði að hlæja.