Það var svo sem hægt að fara styttri leið á tindinn, fylgja troðningnum upp í háskarðið og halda þaðan upp hallann. En leiðin um einstigið var miklu skemmtilegri, tröppurnar stuðlabergsklumpar, sem höfðu staðist tímans tönn, stórkarlaleg þrep í bergganginn milli hárra klettaveggja. En það þurfti að fara varlega, sums staðar hafði safnast fíngerður malarsalli á bergstallana þar sem manni gat hæglega skrikað fótur. Hann sópaði sallanum burtu og notaði hendurnar til að styðja sig og grípa í steinnibbur. Miðja vegu var smá útskot grasi vaxið þar sem hægt var að hvíla bakið við klett og teygja úr sér. Þar nam hann nú staðar, naut þess að virða fyrir sér útsýnið, fjallshlíðina, nesið, hvítt kögrið við grynningarnar og ómælið til hafs. Þegar hann kom loks upp á brúnina og kastaði mæðinni sá hann jöklasóleyjuna. Óskiljanlegt hvernig þetta kríli gat þrifist þarna á berangrinum. Kominn úr allri hættu litaðist hann um. Hann virtist ætla að hafa heppnina með sér, enn var bjart. Hann gekk rösklega af stað. Þegar kom að mesta brattanum notaði hann hendur og fætur, klifraði þar til hann var uppgefinn, hvíldi sig þá í smástund og hélt svo áfram. Hann átti stutt eftir þegar hann sá bólstrana og á augabragði var tindurinn hulinn mistri. Hann settist niður, fann eitthvað hart undir sér, ætlaði að velta steininum í burtu en rak höndina í gler. Þetta var glerkrukka sem gróið hafði næstum yfir. Átak að skrúfa lokið af. Blýantur, blað, 1989, nafnið hans efst, svo Hrefna dóttir hans og Anna frænka. Ferðin fyrir tíu árum sem hvarf í hvirfilbylinn sem mætti þeim þegar þau komu til byggða. Þá var honum sagt að eiginkona hans hefði farist í bílslysi. Hann var í þann veginn að skrúfa lokið á aftur þegar hann heyrði rödd hennar: Njóttu lífsins, ástin mín.