Lítið hús með grænu bárujárnsþaki norður við heimskautsbaug.
Allan veturinn hugsar hann um húsið. Hvernig það taki á sig norðaustan rigningarveðrin og stórhríðarnar. Hvernig því líði mannlausu, langar myrkar nætur þegar þeir félagar Frosti og Snjólfur æða grenjandi fyrir utan. Sem betur fer veit hann nú að húsið á sér verndara sem vaka yfir því á nóttu sem degi allan ársins hring.
Og eftir því sem hann öðlaðist trú á verndurum þess fór hann alltaf að hugsa um húsið í sólskini og sunnan vindi.
Upp úr miðjum nóvember ár hvert fer hann að dreyma að hann sitji í brekkunni með brönugrösunum vestan við húsið og tyggi strá. Og safinn úr þessu örmjóa strái er svo ljúffengur og óþrjótandi að hann dugir honum alla nóttina og langt fram á næsta dag. Eftir því sem dagarnir styttast lengjast draumarnir. Brekkurnar verða grænni, litadýrð blómanna meiri, suðvestanvindurinn hlýrri. Litlu skiptir þótt draumar næturinnar gleymist, dagdraumarnir eru engu síðri og hann dvelur drjúgan hluta skammdegisins í brekkunum kringum húsið. Og þær standa alltaf í blóma. Það er sólskin og sunnan vindur.
Einhvern tíma í maí kemur svo kallið og hann fer að tygja sig til brottfarar ásamt hinum síðbúnu farfuglunum. Um leið og síðustu skylduverkunum sleppir er hann rokinn.
Um mitt sumar gengur hann út að morgunlagi, krýpur í mosann og sötrar dögg úr maríustakki, nær sér í laufblað og leyfir flugunum sem eru að drukkna í vatnsfötunni að skríða upp á. Og kraftaverkið gerist. Þær sem voru glataðar eru að skammri stundu liðinni aftur komnar á ról í leit að hunangi. Hugar að þúfutittlingshreiðrinu í barðinu, heilsar upp á stelkinn á mæninum, þræðir mjóa stigu milli þúfnakolla og að vitum hans berst ilmur af lambagrasi, sest á hækjur sínar, og sem hann sér fölbleika litinn hverfast í dumbrautt, ber fyrir augu hans tvö snarfiðrildi, silfurgrá, að eðla sig á laufblaði. Vængir, fálmarar, fagurlegir búkliðirnir eru grafkyrrir eins og á mynd, innrammaðir til eilífðar í þessari athöfn, samvaxnir bakhlutarnir geyma óendanlega sælu þennan sumardag. Um leið og hrossagaukur rennir sér ofan úr háloftunum með fjörlegu hneggi rofna tengslin við fisvængjurnar og hann sér allt í móðu sem snöggvast. Stekkur á fætur, strýkur um nef sér og heldur af stað. Hægir á sér þegar hann sér vænan brekkusnigil, biksvartan og gljáandi, að gæða sér á fífilblaði. Velur sér von bráðar sæti á gráum steini, skreyttum brúnum, gulum og grænum skófum, sylla á honum miðjum og slétt við bak. Situr dágóða stund í morgunkyrrðinni og lætur augun reika út á fjörðinn, yfir nesið og til hafs. Glögg steindepilshjón hafa tekið eftir tvífætlingnum, flögra í kringum hann og skella í góm hvað eftir annað. Já, já, greyin mín, muldrar hann í skeggið, ég skal ekkert vera að snúast í kringum hreiðrið ykkar, þið getið verið alveg róleg. Svo stendur hann upp og heldur áleiðis í gömlu tóftina, leggst á sólvermdar hellurnar, horfir á skýin sigla yfir himininn og hverfa út í hafsauga eða inn yfir hæstu tinda og veltir því fyrir sér hvar óendanleikinn endar. En verður við svofelldar hugleiðingar svo ringlaður að honum verður það helst til að rangla heim á leið.
Ilmur af nýbökuðum lummum mætir honum í bæjardyrunum og hann sest til borðs, treður heimspekinni upp í sig um leið og lummunum með rúsínum og strausykri, rennir öllu saman niður með sælustunu, og er um leið laus við tilvistarvandann.
-Ætlarðu ekki að fara að slá hérna í kring, gæskur, segir lummukonan um leið og hún skellir undirskálinni yfir lummudiskinn og stingur öllu saman á góðan stað. Og lögmálið rennur upp fyrir honum. Að hver og einn verður að vinna fyrir mat sínum.
Gengur út með semingi án þess að þakka fyrir sig, hysjar upp brækur sínar, gáir til veðurs og tautar fyrir munni sér: -Sú var tíðin að bændur réðu því hvenær þeir hófu slátt. Röltir út í skemmu og skimar eftir amboðum, sér orfið sem faðir hans hafði átt og hrífuna með fangamarki afa. Teygir sig upp á brík yfir dyrum og tekur fram stranga af striga, vefur utan af ljánum, fer varfærnislega með vísifingur og þumalputta eftir blaðinu og bregður á nögl. Eggin er flugbeitt.
Gamli maðurinn hefur brugðið honum á áður en hann gekk frá í síðasta sinn, hugsar hann með sér, og um leið og hann hefur hendur á orfinu rennur af honum öll þykkja. Þuklar eftir brýni í gluggasyllunni og gengur út. Setur í ljáinn og hnubbar bakkanum við stein. Og sem hann reiðir orfið verður honum litið á blágresið sem bylgjast við fætur hans í golunni, keikt á stinnum legg, fjalldalafífil sem drúpir dumbrauðu höfði, músareyra og sjöstjörnu, lætur orfið síga, ber hægri höndina að enni og brjósti í klaufalegri hreyfingu áður en hann bregður ljánum.