Gamli maðurinn sat í stól við húsvegginn. Það var komið fram í júní, sólin skein í heiði en norðanvindurinn var kaldur, hann fann vel fyrir því þótt tengdadóttir hans hefði valið besta skjólið handa honum. Borið út stólinn og stutt hann þessi skref. Hann var afar heppinn með tengdadóttur, hafði oft undrast hve elskuleg og hjálpsöm hún var. Hann átti auðvitað að vera þakklátur og blessaði hana reyndar oftsinnis í huganum, það var bara svo fjandi erfitt að sætta sig við að vera svona ósjálfbjarga. Hann beit á jaxlinn. Svo glotti hann kalt. Andskotans sjálfsvorkunn, hann var sko ekkert of góður til að láta sig hafa þetta. En sannarlega þráði hann það heitast af öllu að fá að deyja. Hann hafði ekki gaman af neinu lengur, ekki einu sinni að tala við barnabörnin sem honum þótti þó vænst um. Það var þessi bölvaði skapgerðargalli, að geta ekki verið upp á aðra kominn. Þau voru öll ósköp elskuleg við hann, komu oft til að spjalla. Hann fann samt alltaf að þau gerðu það af skyldurækni en ekki af því að þau langaði til þess. Hann var orðinn svo leiðinlegur og ónýtur til allra hluta. Kom varla upp orði, gat ekki lengur sagt sögur, verið hress og skemmtilegur. Því var öllu lokið. Beiskjan vall upp í honum sem aldrei fyrr. Hann reyndi að hrista það af sér, leit út á sjóinn í von um að fá örlitla hlýju í brjóstið. En það vottaði ekki fyrir neinu.Var þá ekki komið á leiðarenda? Hvað gat hann gert? Við spurninguna kom andlit Sóleyjar, sonardóttur hans, upp í hugann. Hvað hafði hún sagt í einu samtali þeirra? Að maður mætti ekki hugsa ljótar eða neikvæðar hugsanir. Það hefði áhrif á allt og alla í kringum mann. En jákvæðar og fallegar hugsanir bættu aftur á móti allan heiminn. Hún hafði líka sagt að ef maður vildi að eitthvað gerðist mætti maður aldrei heimta, heldur biðja í allri auðmýkt. Já, hann mundi vel að hún orðaði það þannig, blessunin. Hún hafði verið svo upptekin af þessu. Hvað var þetta við stólfótinn? Var það ekki blómið hennar sem teygði sig í áttina til hans? Og sem hann hélt að væri sóley en hún hafði sýnt honum rauðu doppurnar. Gull- eitthvað, það skipti ekki máli. Hann hafði þá kallað það gullsóley, og sagt að það væri eftirlætis blómið sitt til að gleðja hana. Og hún hafði brosað svo blítt til hans. Hann hallaði sér fram. Nú sá hann rauðu, fallegu deplana í sólgulum blöðunum. Það var ekki ofverkið hans að gera eins og hún sagði. Að biðja í allri auðmýkt. Hafði hann nokkurn tíma gert það? Gefðu að það verði frá mér tekið eins og það kom. Hjarta hans fylltist undursamlegum friði. Hann reis á fætur, gekk léttstígur í átt að hólnum. Hafið blasti við honum. Og svei mér þá. Hann sveif af stað, fann vindinn í hárinu þegar hann tók stefnu á nesið.