Þetta var áreiðanlega fallegasti dagur sumarsins. Þeir urðu ekki betri, dagarnir hér á Íslandi, blæjalogn og heiður himinn, enda spáin góð, hæg breytileg átt. Það hafði gamall maður sagt honum að væri besta spá sem maður heyrði, og kannski sú eina sem hægt væri að reiða sig á. Hann hefði alveg verið til í að viðra sig svolítið úti í þessari blíðu en hann þurfti víst að ná vélinni. Alltaf þessi andskotans asi, allt átti að gerast í gær. Eins og fundirnir væru upp á líf og dauða og þar teknar ákvarðanir sem skiptu sköpum fyrir gjörvallt mannkyn. Hann rak upp kuldalegt bofs. Eins og þeir voru nú hrútleiðinlegir og vita gagnlausir. Þessar fundasetur ætluðu hann lifandi að drepa. Hann var löngu hættur að hlusta. Notaði alltaf tímann til að gera lista yfir verkefni vikunnar. Hann fékk dáltið út úr því að þykjast vera að nótera niður það sem fólk var að segja. Kinkaði alvörugefinn kolli þegar hann var spurður eftir á um ýmsar tillögur. Taldi þær oftar en ekki mjög athyglisverðar. Síminn hringdi. Jánkaði, stakk símanum í vasann. Ja, hérna. Frestun á flugi um fimm, sex tíma. Hann ætlaði að fara að bölva og ragna en hætti við og rak upp hlátur. Einhver kannski heyrt í honum áðan á æðri stöðum. Hann fór í stuttermabol, greip með sér peysu og snaraðist út. Yfir hólinn, upp brekkurnar. Óra langt síðan hann hafði farið hingað. Þótt hann hefði alist þarna upp og hlíðin fyrir ofan kaupstaðinn verið hans annað heimili. Hann var orðinn móður, settist á stein, fór úr skóm og sokkum, hnýtti peysunni utan um, bretti upp skálmunum á gallabuxunum og hélt aftur af stað. Mundi allt í einu eftir sumrinu þegar hann tók trúna á að ganga berfættur úti í náttúrunni. Hann talaði varla um annað,var sannfærður um að það væri allra meina bót. Vinirnir kölluðu hann ekki annað en trúboðann. En svo kom veturinn og hann kynntist Stínu. Börnin tvö ruddust í heiminn hvort á eftir öðru. Nám, vinna, hús og bíll. Hringekjan farin í gang og enn á fullri ferð. Djöfullinn sjálfur, það gat ekki verið heilbrigt að hafa ekki leitt hugann eitt andartak að hlíðinni og bernskunni þessa tvo daga sem hann hafði dvalið á fæðingarstað sínum. Fjörðurinn, fjöllin, nesið, hafið, himinninn. Hann henti frá sér peysunni með skónum. Hún sveif í löngum boga og hvarf í lyngið langt fyrir neðan. Hann hljóp á eftir henni yfir lyng og fjalldrapa, moldarbörð og melhorn, stökk yfir steina, skeytti því engu þótt kvistir og steinar styngjust í iljarnar, henti sér að lokum niður þegar hann sá lækjarsytru, fyllti lófana hvað eftir annað, baðaði á sér andlitið og drakk og drakk. Hann vissi ekkert hvað orðið hafði um peysuna. Hann fleygði sér á bakið í lyngið og rak upp hlátur. Til fjandans með hana og helvítis skórnir höfðu alltaf hálf meitt hann. Hann velti sér við, lagði vangann að víðibrúsk og lokaði augunum. Dauft hvískur í golunni, tíst í þúfutittlingi, ilmur úr lyngi.