Hún rölti í hægðum sínum á milli þúfnanna hálf döpur í bragði. Hana langaði svo mikið til að finna hreiður. Það var komið langt fram í júní og hún hafði ekki fundið neitt enn þá. Oft var hún búin að finna öll sín hreiður á þessum tíma. Farfuglarnir verptu svona snemma til að ungarnir þeirra yrðu nógu stæltir til að fljúga yfir hafið fyrir veturinn. Það hafði pabbi sagt henni. Hann vissi svo mikið um fugla og svaraði henni alltaf ef hún spurði. Stundum þurfti hann að fletta upp í bók og sagði þá um leið: Það er svo gott að fá svona spurningar, af þeim lærir maður alltaf eitthvað nýtt. Hún Stína er svo dugleg að spyrja sniðugra spurninga. Þau hin voru stundum hálfsúr, og gerðu grín að henni: Já, kemur nú gáfnaljósið hans pabba. Hvaða gáfulega spurningu skyldi hún koma með núna? Og ráku svo út úr sér tunguna framan í hana. En pabbi bara hló og sagði: Já, snillingarnir eru alltaf öfundaðir og fá á sig alls konar glósur. Það er verðið sem þeir borga fyrir snilldina. Svo rak hann líka út úr sér tunguna og ullaði á þau. Og þar með var það afgreitt. Pabbi hafði einstakt lag á að slá hlutunum upp í grín og í svo góðum tón að allir fóru að hlæja. Já, pabbi var sannarlega snillingur á þessu sviði þótt hann væri nú ekki alfullkominn heldur, sagði mamma stundum og leit snöggt í áttina til hans, eins og hún ætti við eitthvað sérstakt. Eitthvað skaust allt í einu eldsnöggt upp úr lynginu fyrir framan hana og hvarf út í buskann. Hún snarstansaði og fékk ákafan hjartslátt. Þetta gat ekki verið neitt annað en lítill fugl. Hún kraup á hnén í grasið og byrjaði að skríða varlega að staðnum þar sem henni fannst fuglinn fljúga upp. Hún rannsakaði gaumgæfilega hvern blett áður en hún hreyfði sig. Allt í einu sá hún hvíta skellu á laufblaði og þegar hún lyfti greininni kom það í ljós. Pínulítil karfa með ljósgráum, dröfnóttum eggjum. Hvað skyldu vera mörg strá í körfunni? Mörg hundruð, ef ekki þúsund. Hún hefði aldrei fundið það ef hún hefði ekki séð fuglinn fljúga upp beint fyrir framan sig. Pabbi sagði líka að það væri hrein hending að finna hreiður. Og það gerðist ævinlega á þennan hátt. Rosalega var hún heppin. Þetta var lukkudagurinn hennar. Hún sleppti greininni sem lokaði holuopinu, stóð á fætur og gekk góðan spöl í burtu. Hún yrði að leyfa mömmunni að setjast aftur á eggin. Annars yrðu þau köld og kannski fúlegg. Áður en hún fór alveg í hvarf setti hún staðinn vel á sig, notaði til þess stóran stein skammt frá, sem var flatur að ofan eins og sæti. Hún var ákveðin í að fylgjast með því þegar ungarnir kæmu úr eggjunum og mamman og pabbinn færðu þeim flugur og orma. Hún ætlaði að fara að bursta mosa af peysunni sinni þegar hún sá fingert blómið sem hékk utan í henni. Ljósblátt með gulum yrjum. Hún brosti. Gleymmérei! Til að minna mig á lukkudaginn minn, hugsaði hún með sér og hljóp af stað.