Ofsalega er þetta fallegt blóm, afi. Hvað heitir það? Afi tekur upp vasaklút og snýtir sér, sest í grasið og strýkur yfir ljósbleikar klukkurnar. Þetta er geldingahnappur, eitt af þeim fyrstu til að blómgast. Já, hann er fallegur greyið, segir afi, teygir úr sér og setur hægri handlegginn undir höfuðið eins og hann gerir svo oft. Geldingahnappur? Voðalega er það ljótt nafn. Eða finnst þér það ekki líka, afi? Ja, ég hef nú aldrei velt því fyrir mér, lærði þetta þegar ég var strákur. Það tengist örugglega búskapnum og sauðfénu í gamla daga, allt lífið snerist um að halda kindunum lifandi til að þær gætu fætt okkur og klætt. Er ekki kominn tími til að skipta um nafn núna, afi, þegar þetta er allt breytt með kindurnar. Finnst þér ekki við vera búin að þjást nógu lengi út af þessu hryllilega nafni? Afi fer að skellihlæja og ætlar aldrei að hætta. Ég man varla eftir að hafa heyrt hann hlæja svona hátt og lengi. Hvað er svona rosalega fyndið? segi ég hálf móðguð. Fannst þér þetta svona asnalega sagt hjá mér? Afi verður strax alvarlegur. Nei, alls ekki, góða mín, þú segir aldrei neitt asnalegt. Aftur á móti ert þú oft alveg bráðskemmtileg. Hann rís upp við dogg og klappar mér á kollinn. Eins og núna. Mér finnst þetta þrælgóð hugmynd hjá þér. Hvað viltu skýra blessað barnið? spyr hann og gælir við blómin. Nú auðvitað bleikkoll. Finnst þér það ekki gott nafn, afi? Sérðu ekki hvernig hann kinkar kolli í allar áttir. Hreint afbragð, fröken frumleg, segir afi hátíðlega og leggur hendurnar yfir blómið. Bleikkollur skaltu heita, vinur sæll.