Eftir að hafa fylgst með heimsmálunum undanfarnar vikur rifjaðist upp fyrir mér eftirfarandi klausa sem ég hafði einhvern tíma rekist á og höfð var eftir Woody Allen:
ÖRUGGASTA MERKIÐ UM AÐ VITIBORNAR VERUR SÉ AÐ FINNA Á ÖÐRUM HNÖTTUM ER AÐ ÞÆR HAFA EKKI REYNT AÐ HAFA SAMBAND VIÐ OKKUR.
Það verður að segjast eins og er að það er hreint ekki fýsilegur kostur að setjast að á plánetunni JÖRÐ nú um stundir ef litið er til þeirrar lífveru sem virðist nú hafa örlög hennar í hendi sér. Taumlaus græðgi, yfirgangur og grimmd eru aðalsmerki þessarar tegundar, sem einhver húmoristinn gaf í eina tíð nafnið HOMO SAPIENS, og kemur æ betur og betur í ljós hvílíkur stjörnubrandari það er.
Alla tuttugustu öldina gekk á með slíkum hjaðningavígum, yfirgengilegum illverkum og fjöldamorðum á saklausu fólki, að maður þarf að vera ótrúlega kaldrifjaður eða tilfinningasljór til að geta haldið sönsum, verði manni hugsað til þess arna. Enda öllu trúlegra að mannkynið allt, þar með talinn þú, lesandi góður og ég sem þessar línur rita, sé orðið hugsjúkt af þessum ósköpum. Líklega er það rétt sem einhverjum hugsuðinum varð einu sinni að orði: AÐEINS GUÐ GETUR LEITT HUGANN AÐ HINU ILLA ÁN ÞESS AÐ SPILLAST.
Hugsuðir og mannvinir í öllum menningarsamfélögum hafa alltaf verið að vona að mannskepnan lærði á endanum sína lexíu, fengi nóg af hryllingnum, fargaði vopnunum og færi að leggja stund á ástir í staðinn fyrir stríð. MAKE LOVE NOT WAR er eitt snjallasta ákall sem um getur, og hafi einhvern tíma verið tilefni til að mála stafi á spjald og þramma, þá er það nú.
Hvernig væri nú að alþýða manna um gjörvallan hnöttinn, sem hefur meiri áhuga á fyrrnefnda verknaðinum en hinum síðari, legði niður vinnu og færi að þramma undir þessum formerkjum, lamaði þjóðfélögin og sinnti hreinlega ekki öðru en kröfugöngum í þágu algjörrar afvopnunar og friðar á meðal manna.
Eitthvað verður að taka til bragðs, og auðvitað verður alþýðan að taka það að sér eins og svo oft áður þegar mikið hefur legið við. Ríkisstjórnir og valdhafar eru alls ófærir um þetta verk eins og dæmin sanna. Þessir aðilar kunna bara eina aðferð, og það er að mæta ofbeldi með enn meira ofbeldi og þar með er vítahringur illsku og haturs kominn í gang. Og þá vél virðist ekki með nokkru móti hægt að stoppa. Svo oft er búið að prófa AUGA FYRIR AUGA aðferðina, að ég er hræddur um að sá vísindamaður væri vandfundinn sem teldi ekki fullsannað haldleysi þeirrar kenningar. Nei, ekki aldeilis. Áfram skal haldið að berja höfðinu við steininn þar til heilaslettur lita allt umhverfið, það er nú allt SAPÍENSIÐ.
Meira að segja á Íslandi, þar sem auðvitað er hlægilegt að taka sér vopn í hönd, eru valdhafar og æðstu embættismenn friðarríkisins rígfastir í hugmyndafræði hefndar, refsingar og miskunnarleysis. Í kjölfar atburðanna í Bandaríkjunum 11. september kvað forsætisráðherrann okkar fast að orði og hét á alla sína þegna að standa nú dyggan vörð sem aldrei fyrr um TÖNN FYRIR TÖNN fílósófíuna. Stóðu eldtungurnar nánast út úr honum, gneistaði úr augum og hnúarnir hvítnuðu þegar hann stóð við ræðupúltið og messaði yfir æskulýðnum í flokki sínum. Engin elsku mamma eða fánýtt friðarhjal á þeim bænum.
Aðspurður í sjónvarpsþætti af sama tilefni lét biskup Íslands sig hafa það að svara ungu stúlkunni, sem spurði hvort hann teldi að hægt væri að fyrirgefa illvirkin 11. september, á þá lund að það væri ekki hægt. Hann tvítók það meira að segja til að það færi ekki framhjá neinum hver skoðun geistlegs yfirvalds væri í þessu efni. Slíka glæpi væri ekki hægt að fyrirgefa.
Undirritaður kallar nú ekki allt ömmu sína en það verður að segjast eins og er að hann kófsvitnaði á stólbríkinni fyrir framan sjónvarpið og hélt fyrst að sér hefði misheyrst, en svo kom tvítekningin, og kaldur svitinn varð eftir. Biskupinn er bersýnilega búinn að gleyma í hverju kjarni kristindómsins er fólginn. En þessi Jesús, sem kristindómurinn er nú einu sinni kenndur við, var alltaf að nauða um fyrirgefninguna, að maður ætti að elska óvini sína og biðja fyrir þeim sem ofsækja mann. Bjóða fram vinstri vangann ef maður væri sleginn á þann hægri. Að sá einn sem syndlaus væri skyldi refsa meðbræðrum sínum og systrum. Þetta kenndi hann að væri nauðsynlegt til að koma á friði meðal manna. En auðvitað átti ekki að taka það bókstaflega sem hann var að þrugla seint og snemma um þessi mál, nei, nei, sei, sei, nei. Hann sagði nú svo margt hann Jesús.
Eitthvað var sá sami Jesús líka að tala um að það sem mennirnir gerðu einum sinna smæstu bræðra, það gerðu þeir einnig honum. Og að hjálpræði sálarinnar væri ekki hvað síst í því fólgið að gefa hinum þurfandi helming eigna sinna. Það er kannski eilítið viðeigandi á þessum tímamótum að velta því fyrir sér hvernig svokallaðir kristnir menn hafa farið eftir þessum heilræðum Frelsarans.
Upp í hugann koma myndir af kúgun, arðráni, þrælkun, útrýmingu, pyntingum og endalausri undirokun á lítilmagnanum í mannheimum, varnarlausu fólki sem notað er eins og dýr í þágu auðsöfnunar.
Ef einhver snefill af sönnum kristindómi leynist enn meðal þjóða sem játa kristni þá er núna tími til kominn að þær taki höndum saman við að bæta fyrir glæpi sína gagnvart mannkyninu og vinda sér í að skapa betri heim. Og byrja á því að skila helmingnum af ránsfengnum til hinna sveltandi þjóða.
Ef hinir skelfilegu atburðir við turnana tvo yrðu þrátt fyrir allt til þess að opna augu mannanna fyrir sannleikanum í friðarboðskapi Frelsarans þá gæti hinsta ósk þess fólks sem þar lét lífið ef til vill ræst. Sú orðlausa bæn um frið á jörðu saklausum börnum sínum til handa.