Hún staðnæmdist á litlu trébrúnni, leit upp í hvamminn undir brekkunni.Var hún með réttu ráði? Fyrir nokkrum vikum hefði þetta aldrei hvarflað að henni, hún hefði reyndar getað svarið að það ætti aldrei eftir að henda hana. Það var enn ekki of seint að snúa við og taka aftur upp þetta örugga, einfalda líf sem hún hafði lifað svo lengi. En í morgun var hún alveg ákveðin, engar efasemdir eða togstreita. Hún lagði töskuna frá sér og settist niður á viðarklæðninguna. Það voru ekki nema tvö hundruð metrar í bílinn og þegar hún væri einu sinni komin af stað myndi hún ekki hætta við. Hún fann hjartað slá örar í brjósti sínu þegar hún sá hann fyrir sér í bláköflóttu stutterma skyrtunni, mild, brún augun. Hún hafði svo oft gert gys að þessari ömurlegu klisju að maður réði ekki við ástina, yrði að leggjast hundflatur fyrir henni. Hún fól andlitið í höndum sér. Hana langaði ekki til að standa á fætur, hún vildi bara sitja þarna, verða nátttröll sem dagaði uppi og yrði að steini. Orðið steinhjarta kom allt í einu upp í huga hennar, um leið fann hún ilminn úr jörðinni, opnaði augun. Beint fyrir framan hana í votum jarðveginum sá hún engjarósina teygja fjaðurstrengjuð blöð sín í áttina til hennar.