Hvað voru mörg ár síðan hún sá það á þessum stað? Hún vitjaði um það á hverju ári, fór ævinlega þar um í sólskini, innan við tóftina utan í troðningnum. Þar hafði það skartað sínu fegursta einn júlídag fyrir nokkrum árum. Voru þau þrjú, fjögur, fimm? Hún gat ómögulega gert sér grein fyrir því, ætlaði alltaf að skrifa ýmislegt hjá sér en komst aldrei til þess. Það var alltaf eitthvað annað, einhver að koma, annar að fara, passa upp á þetta, passa upp á hitt. En kannski var það bara ekki hennar stíll að skrifa og skrá heldur upplifa hlutina, taka daginn eins og hann kom fyrir. CARPE DIEM. Hún brosti dauflega. Örfá spakmæli á latínu sátu enn eftir frá því í menntaskóla. Þá var oft sagt að hún væri málamanneskja, gæti lagt það fyrir sig. En úr því hafði orðið önnur Ella.Var samt alltaf kölluð til þegar krakkarnir lentu í vandræðum með málfræði eða erlend tungumál. Hún hafði gaman af því þegar hún mátti vera að. Svo hafði hún lent á þessum stað langt út í sveit. Lent og lent. Hún var nú eiginlega komin meir og meir á þá skoðun að maður réði ekki sjálfur för, hversu ákveðinn og sjálfstæður sem maður annars var. Ekki hefði hún getað ímyndað sér að lífshlaup hennar yrði eins og það varð. Svo stjarnfræðilega ólíkt öllu sem hún ímyndaði sér að hugur hennar stæði til. En samt sá hún ekki eftir neinu, kannski þó einu, en það var sama. Blessuð börnin og barnabörnin, þau voru auðvitað hennar líf. Var til eitthvert annað líf en börn? Þau höfðu alla tíð haft forgang. En hún hafði samt alltaf vitað að hún þyrfti eitthvað meira í tilveruna, eitthvað sem gæfi henni lit og ljóð. Og hún hafði lesið, fundið sér eftirlætis höfunda, hlustað á tónlist, átti sér auðvitað vinkonur og kunningja en það varð aldrei mjög náið. Eftir að hún kom hingað hitti hún æ færra fólk. Þá fór hún að halla sér að náttúrúnni, fylgjast með blómum og fuglum að sumri, og ekki hvað síst birtunni, allan ársins hring. Ljósið lék á strengi þess hljóðfæris sem hún hafði ekki hugmynd um að væri til í eigu hennar. Eftir að hún fór að taka eftir þessu opnaðist henni nýr heimur. Og allt í einu var hún komin með pensilinn í hendina. Fyrst var það vatnslitapensill sem eitt barnabarnið átti. Tók hann bara upp af rælni og brátt voru komin ský, skuggar, hólar og fjöll og eftir það var hún óstöðvandi. Hún hafði meira að segja unnið samkeppni. Sagði engum að hún sendi mynd. Allir sögðu að þetta væri frábært hjá henni, að hún ætti að halda sýningu. Kannski kæmi einhvern tíma að því. Ekki málið, eins og dóttursonur hennar sagði svo oft. Hann var sannkallaður sólargeisli, allt svo gaman og spennandi, frá því hann vaknaði á morgnana og þangað til hann datt út af á kvöldin. Hann hafði hjálpað henni mikið þegar þetta kom upp á hjá Dóru og hún var alveg að bugast. Hún þurfti ekki annað en horfa í augun á blessuðum drengnum og taka hann í fangið, þá gat hún haldið áfram. Hún sneri sér undan sólinni og beygði sig niður. Himneskur blámi,varla af þessum heimi. Kannski sá hún hann og skynjaði öðruvísi en aðrir. Alla vega skyldi fólkið hennar ekki alveg hvað var málið með þetta dýragras. Jú, jú, það var fallegt á litinn en … Hún fór allt í einu að skellihlæja. Ástarþakkir, skapari góður, fyrir dýragrasið og augun mín.