Hann ætlaði að fá sér ferskt loft og fylgjast með sólarlaginu en áður en hann vissi af var hann lagður af stað upp í heiðina. Það var logn og blíða enda á jónsmessunni sjálfri þegar nóttin var sem dagur. Á dauða sínum átti hann von en ekki því að hann myndi skeiða til fjalls án þess að láta nokkurn vita. En hann hélt ótrauður áfram, blés ekki úr nös þrátt fyrir að hafa ekki hvílt sig. Nú var hann kominn upp á fjallsöxlina. Hann leit á klukkuna, langt gengin í tvö. Svei mér þá ef nokkuð hafði rökkvað. Hann leit í áttina að kaupstaðnum á eyrinni handan fjarðarins. Hinum megin við öxlina lá leiðin í litla þorpið, fæðingarstað hans. Þetta var náttúrlega alveg út í hött, fólk yrði hrætt um hann, hugsaði hann með sér um leið og hann fetaði sig niður fjallshlíðina. Hann átti fáar minningar frá þessum stað, hafði flutt þaðan barnungur með foreldrum sínum, aðeins einu sinni komið þar við með systur sinni fyrir nokkrum árum, mundi ekki til að það hefði haft nokkur áhrif á hann. Hann nam staðar, var að hugsa um að snúa við þegar það laukst upp fyrir honum. Hann átti erindi eftir allt saman. Lagði aftur af stað, spretti úr spori þar sem greiðfært var. Hann rann saman við umhverfið. Klettabeltin, grasigróna hlíðina, lyngbrekkurnar, móa og mela. Varð fugl, varð refur, varð lamb. Svo stóð hann allt í einu í hvamminum við ána. Þarna voru þau eins og hann mundi eftir þeim, rauðbleik og fjólublá, svartar doppur á blöðunum. Sá ömmu sína fyrir sér ganga þarna berfætta í dögginni. Hann sparkaði af sér skónum, fór úr sokkunum, fann lyngið kitla iljarnar þegar hann gekk í áttina að fossinum. Hvítfyssandi flaumnum í draumum hans í meira en hálfa öld.