Vorið er í nánd. Þessi blessaði árstími sem Íslendingar hafa beðið með von í hjarta langar, myrkar nætur. Ýlir, mörsugur, þorri og góa að baki.
Einmánuður andar nepju/ öslar snjó og hendir krepju, segir í gamalli þulu um fornu mánaðaheitin. Svo kemur harpa með sumardeginum fyrsta, og lítil stúlka fær röndótta sokka og slaufur í hárið í sumargjöf. Þegar sést til fyrstu lóunnar er björninn unninn. Grösin fikra sig upp úr moldinni og lækir taka að fossa og skoppa.
Sá sem þessar línur ritar hefur alla tíð verið mikill aðdáandi íslensku villiblómanna og hefur aldrei þurft annan blómagarð en þann sem hann sprangar um á sumrin með nefið ofan í jörðinni.
Fátt lít ég fegurra en þessar pensilstrokur skaparans. Eftir að hafa lifað og hrærst í svarthvítu umhverfi mánuðum saman hungrar mig og þyrstir í rautt, grænt, gult og blátt. Mýrfjóluna finn ég venjulega fyrst, svo hæverska og hlédræga að maður þarf að fara á fjóra fætur og þreifa fyrir sér til að nema undrið, dauffjólublátt með dökkum æðum og gulum kolli í kjarnanum. Gullmura og lambagras fylgja í kjölfarið. Að leggjast í döggvott grasið, umfaðma iðjagrænan hnausinn, leggja kinn við bleik blómin og draga djúpt andann. Efins að öllu meiri sæla veitist dauðlegum manni. Fjalldalafífillinn drúpir höfði á háum legg með flauelsblöð utan um bleikt og gult. Og þegar blágresið blíða fer að breiða úr sér í brekkunum er sumarið komið. Liturinn kallast á við himinblámann, ilmurinn úr blænum rennur saman við fuglasöng og undursamleg tilfinning gerir vart við sig í brjóstinu á nýjan leik. Íslensku villiblómin eru sérstök að því leyti að þau sjást svo vel á berangrinum, ólíkt því sem gerist í heitu löndunum þar sem smáblómin hverfa mörg hver í alla gróðurbenduna. Allt sumarið fylgist ég grannt með komutíma blessaðra blómanna. Það er eins og að hitta gamlan kunningja eftir langan aðskilnað. Einn morguninn er hann kominn í hlaðvarpann og heilsar mér með virktum. Við verðum báðir eitt bros, tökum tal saman um tíðina og hvernig útlitið sé með sól og vætu. Það sem eftir er sumars hittumst við reglulega og berum saman bækur okkar.
Þessir smávinir mínir eru hver með sínu móti og heita margir svo fallegum nöfnum að unun er að hafa þau á tungu. Meyjaraugað skreytir moldarflögin, klettafrúin trónir í tignarlegri ró efst í klettaborgum og er af sumum nefnd drottning blómanna. Augnfróin er svo feimin að maður þarf að leggjast á jörðina til að komast í kynni við hana, en undurfögur þegar augun nema loks fjólubláar og gular æðar í hvítunni. Smjörgrasið strýkur manni um kinn með mjúkum,dökkfjólubláum vendi. Stjörnusteinbrjótur sprettur upp úr döggvuðum mosabreiðum. Lindadúnurtin vaggar keik á grönnum legg og lækjarsytran hjalar við rauðbleik blómin. Sjöstjarna og músareyra, gleym- mér- ei, dýragras og eyrarrós. Uppi á hálendinu eiga gullbrá og tröllastakkur heimkynni sín, ásamt mosalyngi með fíngerðu bjöllurnar sínar.
Að velta sér upp úr dögginni á Jónsmessunótt í smjörlaufi, loðvíði og aðalbláberjalyngi, leggjast svo til hvílu undir súð og hugsa – má mikið vera ef þeir luma einhvers staðar á betri heilun.