Þetta gat ekki gengið svona lengur. Hún varð að tala um þetta við einhvern. Hún var orðin undirlögð af þessu, það síðasta sem hún hugsaði um á kvöldin þegar hún hafði lagt sig til hvílu, og um leið og hún vaknaði helltist það yfir hana á ný. Það voru nú ekki beinlínis sálfræðingar á hverju strái kringum hana, langt uppi í sveit. Enda var það ekki lausnin, hún vissi svo sem mæta vel hvað hún átti að gera. Og varð að gera sem fyrst. Ef ekki sín vegna, þá dóttur þeirra, áður en meira illt hlytist af. Þetta eitraði allt fjölskyldulífið, fyrst samband þeirra tveggja og svo allt sem tengdist því. Það var bara svo erfitt að nálgast hann. Eftir túrana var hann ljúfur eins og lamb, baðst fyrirgefningar og sagðist ætla að steinhætta þessu. Góður, elskulegur og kurteis lengi á eftir. Svo byrjaði allt upp á nýtt, þögnin og harkan í svipnum. Þetta var svo ömurlega klisjukennt og fyrirsjáanlegt ferli. Verst var biðin eftir fallinu, það var svo fjandi slítandi. Léttirinn þegar hann hvarf. Þá var hægt vonast eftir viðsnúningnum. Hann fór alltaf burt núorðið, hún vissi að hann var hræddur um að eitthvað kæmi fyrir ef hann væri að þessu á heimilinu. Já, dóttir þeirra, blessunin. Nýorðin þriggja ára og kunni svo vel við sig í sveitinni. Ótrúlegt hvað barnið hafði mikinn áhuga á blómunum. Hún spurði og spurði. Var varla orðin talandi þegar hún þekkti hvert einasta blóm með nafni. Fólk var alveg gapandi af undrun þegar blómanöfnin runnu upp úr blessuðu barninu þegar þau voru á gangi með henni úti við. Þau höfðu heldur betur þurft að hressa upp á kunnáttuna í grasafræði, keyptu sér bók með litmyndum af öllum íslensku villiblómunum. Núna var hún orðin mun meiri grasafræðingur en foreldrarnir. Var alltaf fyrri til að taka eftir því hvenær fyrsta blómið af hverri tegund blómgaðist. Hvar var hún annars núna, blessunin? Svolítið síðan hún hafði heyrt í henni. Best að fara út og gá að henni. Um leið og hún gekk fyrir hornið sá hún hana koma hlaupandi á móti sér. Mamma, mamma, blákollan er komin.