Einn heitan sumardag fóru systkinin upp í brekkurnar fyrir ofan þorpið. Við og við beygðu þau sig niður til að skoða blóm, steina og holur í von um að finna hreiður. Þau önduðu að sér ilminum úr lynginu, hvíldu bakið við stein og horfðu út á hafið. Undruðust alltaf jafn mikið hvernig það varð að himni lengst út í blámanum. Mig langar svo að skoða hvamminn hinumegin við ásinn þar sem við fórum í fyrrasumar, segir litla stúlkan. Eigum við ekki að leiðast, bætir hún við brosandi og réttir honum höndina. Þegar þau koma upp á ásbrúnina blasir hvammurinn við, þakinn bláum blómum. Þau hlaupa af stað, láta fallast í lyngið og kasta mæðinni. Þetta eru fingurbjargir, segir stúlkan og skríður á hnjánum inn í miðjan flekkinn. Þær eru sætar á bragðið. Drengurinn horfir dreymnum augum á systur sína. Svona áttu alltaf að vera, segir hann og brosir. Umvafin bláum blómum.