Þau lágu endilöng í brekkunni í skjóli við loðvíðibeltið og horfðu upp í himininn. Mjallhvítir skýjabólstrar liðu af og til fyrir sólina og tóku á sig kynjamyndir. Það á eftir að rigna, sagði drengurinn spekingslega. Af hverju heldurðu það? sagði stúlkan.Veistu hvað svona ský eru kölluð? spurði hann í sama tón. Nei, sagði stúlkan. Þau heita vatnsklakkar, sagði drengurinn og kipraði augun. Vatns hvað? spurði stúlkan. Hann afi segir að þetta séu vatnsklakkar. Svona ský sem eru full af vatni og það bregðist ekki að það rigni úr þeim. Ekki sýnist mér það, sagði stúlkan. Hún amma segir nú ekki alltaf að marka spádómana hans afa. Það getur vel verið, sagði drengurinn. En hún þorir heldur aldrei að spá, stríðir bara afa á því ef spáin hans rætist ekki. Það erum bara við afi sem þorum að spá.Vogun vinnur, vogun tapar. Þú talar alveg eins og hann afi, sagði stúlkan. Heyrðu, sjáðu þetta ský. Alveg eins og engill. Þarna eru vængirnir. Og þetta þarna, sagði drengurinn. Eins og skúta á siglingu. Hún stefnir beint inn ívatnsklakkann. Sjáðu hvað hún fer hratt. Heyrðu annars, sagði stúlkan. Viltu hjálpa mér að tína í blómvönd handa ömmu. Hún var að tala um það í gær að hún þyrfti endilega að ná sér í blóm til að hafa í skál á borðinu, það gæfi svo góðan ilm. Og svo væru þau svo falleg blessuð villiblómin. Ég veit alveg hvaða blóm henni finnst fallegast. Þetta bláa sem vex í brekkunni við lækinn. Komdu.