Hann velti sér á hliðina, fann daufan jarðarilminn, hrökk við og opnaði augun. Hvar í ósköpunum var hann? Honum var ekki kalt, hann gat varla hafa legið þarna lengi. Það var hálf rökkvað, í fjarska sá hann húsin í bænum. Hafði hann dottið og lent með höfuðið á stein? Eða verið sleginn niður og misst minnið við höggið? Hann reyndi af öllum kröftum að rifja eitthvað upp. Hann mundi þó hvað hann hét og hver hann var, bara ekki hvað hann hafði verið að gera. Hann settist upp og leit í kringum sig. Enginn steinn nálægur, hann fann hvergi til, var aðeins svolítið stirður, best að koma sér heim. Hann var í þann veginn að standa á fætur þegar það rann upp fyrir honum. Hann vissi ekki hvar hann átti heima eða hvort hann átti konu og börn. Guð minn góður, hann var þá orðinn vitskertur. Hann leit ráðþrota í kringum sig. Hvurn djöfulinn átti hann að gera? Gat verið að hann hefði tekið inn einhvern óþverra? Var hann kannski haldinn minnisleysi drykkjumanns? Hann rak upp kuldalegt bofs. Auðvitað mundi hann það ekki frekar en annað. Var hann þá dauður? Það hlaut að vera skýringin, og þá þýddi ekkert að leita sér hjálpar. Hann lagðist aftur í lyngið, fann hrjúfan hreindýramosann við vanga sinn. Rétt við augað sá hann grilla í eitthvað hvítt, gult og fjólublátt. Mundi eftir litlum dreng á hnjánum að kalla á ömmu sína. Hún sagði honum hvað blómið hét. Augnfró. Hjarta hans fylltist friði þegar orðið síaðist inn í vitund hans, friði og sátt. Hann gat ekki fengið betri förunaut.