Guð fylgist sífellt með
okkur og notar til þess
augu dýranna
(Ókunnur höfundur)
Einhvern tíma á síðasta ári kom frétt í Morgunblaðinu undir fyrirsögninni: Fékk nýtt líf í svefnherberginu. Greinin var um folald sem komið var í dauðann og átti að fara að lóga þegar einhverjum datt í hug að hafa samband við fólkið í dýragarðinum í Slakka í Laugarási og gefa því kost á að eignast folaldið ef því tækist að lífga það við. Og kraftaverkið gerðist með guðs hjálp og góðra manna. Þar komu við sögu sænsk stúlka, sem heitir Liv og var starfsmaður í garðinum, og Ingimar Sveinsson á Hvanneyri, kraftaverkamaður í dýralækningum, sem lagði til uppskriftina að sérstakri blöndu af mjólk, kamillutei og matarsóda sem folaldinu var gefin. Sænska stúlkan bað um að folaldið yrði flutt inn í svefnherbergi sitt og var það gert. Gaf hún því töfrablönduna góðu á tveggja tíma fresti alla nóttina og upp úr því fór það að hjarna við. Ekki veit ég hvers vegna þetta greinarkorn hafði svona mikil áhrif á mig. Já, gott ef mér vöknaði ekki um augu meðan á lestrinum stóð og ég varð allur svo meyr og mjúkur innan í mér. Kannski var það vegna þess að maður fær alltof sjaldan svona hugljúfar fréttir í fjölmiðlum. Hvern einasta dag árið um kring rignir yfir mann þvílíkri fréttadembu af ránum, morðum, nauðgunum, styrjöldum, stórslysum og hræðilegum náttúruhamförum að oftar en ekki fær maður það á tilfinninguna að allt sé á góðri leið með að fara til andskotans. Á seinni árum hef ég mátt hafa mig allan við til þess að fá ekki slagsíðu á hugsanaganginn, skreiðast upp í rúm og breiða upp fyrir haus. Loks var svo komið að við svo búið mátti ekki standa. Ég var nauðbeygður til að vernda mig gegn þessum ósköpum og finna ráð til að verða glöggskyggnari á bjartari hliðar lífsins. Það fyrsta sem ég gerði var að draga mjög úr neyslu á útvarps- og sjónvarpsfréttum. Auðvitað steypist líka yfir mann þessi holskefla af ógnarfréttum í dagblöðunum en ég tók upp þann sið að fletta yfir á aðra síðu ef eitthvað sérlega ókræsilegt bar fyrir augu mín. Nú er ég alltaf á höttunum eftir góðu fréttunum á meðan ég er að lesa. Stundum er uppskeran ansi rýr en það má mikið vera ef ég finn ekki eitthvað í hverju blaði sem hlýjar mér um hjartarætur. Ég hef gjarnan þann háttinn á að ég margles viðkomandi frétt, skoða hana frá öllum hliðum og smjatta og kjamsa á hverjum ætum bita sem þar finnst. Á eftir klippi ég hana stundum út og les fyrir mína nánustu þeim til upplyftingar. Þótt undarlegt megi virðast eru þessir ástvinir mínir oft og tíðum roknir út í veður og vind þegar ég er um það bil að draga úrklippurnar upp úr pússi mínu. En hvað sem því líður hefur þetta hjálpað mér heilmikið við að halda jafnaðargeðinu. Einkum hafa falleg og skondin fréttakorn af dýrum reynst mér mikil sálubót í gegnum árin. Ég minnist kýrinnar sem sleit sig lausa vestur á fjörðum þegar verið var að leiða hana til slátrunar. Sú gamla skeiðaði alla leið niður í fjöru, skellti sér í sjóinn og synti yfir fjörðinn þar sem bóndi nokkur tók við henni og leiddi í fjós sitt. Þar hefur hún verið síðan og fætt hvern kálfinn á fætur öðrum. Hvalasögur eru einnig mitt uppáhald þar sem heilu þorpin, bæirnir, já gott ef ekki heilu samfélögin sameinast í viðleitni sinni til þess að bjarga blessuðum skepnunum á haf út eftir að þær hafa synt á land án nokkurrar sjáanlegrar ástæðu. Nema ef til vill þeirrar að vilja mótmæla ástandi heimsins og hvernig mannskepnan hefur hagað sér gagnvart lífríki sjávarins. Það kæmi mér ekki á óvart að þær hetjur finnist meðal hvalanna sem séu reiðubúnar að færa þessa helgustu fórn til þess að koma vitinu fyrir manninn og sanna með því það sem ýmsa hefur grunað, að hvalurinn sé ekki einungis miklu vitrari skepna en maðurinn, heldur líka hugrakkari og fórnfúsari. Ég minnist myndar af hrafni sem settist alltaf á hjól hjá strák þegar hann fór niður á bryggju að veiða. Maríuerlu sem gert hafði sér hreiður ofan á vatnskassa undir vélarhlíf bifreiðar, sem varð til þess að eigandi hennar lagði henni þar til ungarnir voru komnir úr hreiðrinu. Og fyrir nokkru bjargaði Jón Karl Snorrason, flugstjóri hjá Flugfélagi Íslands, andafjölskyldu þegar hann var að lenda Fokkervél á Ísafjarðarflugvelli. Hann lyfti einfaldlega vélinni rétt áður en hjól hennar snertu flugbrautina þegar hann sá þar önd á vappi með ungahópinn sinn. Ég vel hann hér með mann ársins.
Já, það er eins og skyndilegar uppákomur sem tengjast dýrum laði fram það besta í mannskepnunni og hvernig skyldi standa á því að mörgum okkar veitist auðveldara að sýna dýrunum ást og umhyggju en meðbræðrum okkar og systrum.
Það skyldi þó aldrei vera að maðurinn sé orðinn svo firrtur í hringiðu nútímatækni og svokallaðra framfara að hann kenni aðeins uppruna síns í umgengni við dýrin.