Stúlkan kom hlaupandi eftir troðningnum, rak tána í stein og kútveltist út í lyngið. Hún var berleggjuð í stuttbuxum og hruflaði sig á öðru hnénu við fallið. Það blæddi úr einni rispunni og hún fór að snökta og nudda á sér fótinn. Þá sá hún blómið. Svo fíngert en fjaðurmagnað þar sem það teygði sig á örmjóum legg upp í blámann. Grænu blöðin á leggnum voru eins og fingur sem ætluðu að grípa í eitthvað, blómið efst á enn mjórri legg með hvítum, smágerðum blöðum sem mynduðu stjörnu. Þau voru sum með ljósbleikum blæ og gul í botninn. Hún taldi þau ósjálfrátt. Sjöstjarna, sagði hún upphátt. Hvað skyldi það heita? Ég heiti fagurblóm, sagði rödd við hlið hennar. Hún leit við en sá engan. Heyrðirðu hvað ég sagði? spurði röddin. Henni heyrðist sá sem talaði vera svolítið merkilegur með sig. Og þar sem enginn annar var nálægur hlaut það að vera blómið. Ég hef aldrei heyrt blóm tala fyrr, sagði stúlkan og hagræddi sér í lynginu. Það eru nú ekki margir sem heyra til okkar, sagði röddin. Ég heyri alveg ágætlega í þér, sagði stúlkan, beygði sig fram og horfði rannsakandi á hvítu stjörnuna. Hvernig stendur á því? Fólk kemur afar sjaldan svona nálægt okkur, sagði röddin. Það stikar hjá, horfir hvorki til hægri né vinstri þarna langt uppi í háloftunum. Hvernig veist þú hvað er hægri og vinstri? spurði stúlkan. Það er nú ekki mikill vandi að læra málið ykkar, þið talið svo hátt og mikið. En heyrið hins vegar afar illa, bætti röddin við. Hefði ég ekki heyrt í þér ef ég hefði ekki dottið og meitt mig? spurði stúlkan. Örugglega ekki, sagði röddin. Jæja, sagði stúlkan og nuddaði á sér hnéð. Get ég þá komið hingað hvenær sem er og talað við þig? Það er ekki víst, svaraði röddin eftir smá þögn. Nú, hvers vegna ekki? Ég held þú myndir ekki skilja það þótt ég reyndi að útskýra það fyrir þér. Þið mennirnir þurfið að hitta á óskastund til að geta talað við blóm. Meinarðu að ég hafi óskað mér þess að geta talað við þig? spurði stúlkan. Mér finnst það satt að segja fremur líklegt, sagði röddin með einkennilegu tísti. Ekki man ég eftir því, sagði stúlkan snúðugt. Þú ert bara að plata mig. Ég sagði að þú myndir ekki skilja mig, sagði röddin. Geturðu þá sagt mér það á þínu máli? bað stúlkan. Það varð þögn. Ertu búin að segja það, spurði stúlkan. Já, þú heyrðir það víst ekki, sagði röddin. Leggðu eyrað við blöðin og við reynum aftur. Stúlkan gerði eins og hún sagði. Eftir smá stund reisti hún sig við og sagði: Ég heyrði bara örlítið hvískur eins og þegar ég strýk kisu. Það getur passað, sagði röddin eins og hálf hlæjandi. Hvað varstu þá að segja við mig? spurði stúlkan. Hlustaðu á grasið, svaraði röddin ótrúlega mjóróma.