Hún gafst upp. Því lengur sem hún hugsaði um þetta því verri varð flækjan. Hún hafði alltaf haft óbilandi trú á að hún gæti leyst þær þrautir sem lífið lagði fyrir hana. En í þessu tilfelli var alveg sama hvaða aðferðum hún beitti. En að leita ráða? Hún hafði ekki mikla trú á því. Auk þess var þetta ekki þess eðlis að aðrir hefðu neitt um það að segja, hún fengi örugglega alltaf sömu spurninguna. Hvað vildi hún sjálf? Átti hún einhverja vini sem hún gæti trúað fyrir þessu? Henni kom enginn í hug. Tala við fagfólk? Það setti að henni hroll við orðið sjálft. Svo ópersónulegt og laust við alla mannlega hlýju. Reynsla hennar af slíku var ekki uppörvandi.Vandinn var bara sá að hún hafði aldrei lent í þessu fyrr. En það var ekkert undanfæri, hún þurfti að láta sig hafa það. Hún var komin langt upp með læknum, settist niður og virti fyrir sér mosavaxna steinana í botninum sem vatnsflaumurinn gældi sífellt við. Blessað vatnið, hin eina sanna eilífðarvél. Hún kraup á hnén, fyllti lófana hvað eftir annað, baðaði andlit sitt og fékk sér að drekka. Þegar hún þurrkaði sér um munninn sá hún undurfallegt blóm vaxa upp úr mölinni við fætur sér. Bleikt eða rósrautt, á mjóum legg og drúpti hæversklega höfði. Vatnið, steinarnir og blómið.