Hann var kominn hátt upp í hlíðina, staldraði við og leit til baka. Hafið blasti við honum, hvítt kögur við eyjarnar utan við nesið. Golan strauk honum um vanga og ýfði hár hans. Fullkominn dagur. Eða gæti verið það, ef hann losnaði við helvítis kjaftæðið uppi í hausnum á sér. Hann hló kuldalega. Áður fyrr hafði hann reynt að deyfa sig, þagga niðri í þessum óþolandi röddum sem píndu hann seint og snemma. Hann kunni pottþétta leið til þess. Þá þögnuðu allar raddirnar, nema þessi eina kærulausa sem hafði ekki áhyggjur af neinu, sveif bara um í vímunni. Í fyrstu var hann auðvitað dauðfeginn, naut þess út í æsar. En svo fóru hlutirnir úr böndunum. Hann gat ekki hætt, kunni verr og verr við þennan karakter sem réð ferðinni. Að lokum hrundi allt, fólkið hans gafst upp á honum og hann stóð einn. Allt fyrirsjáanlegt, það vissi hann núna. Hvað hafði ráðgjafinn sagt? Uss, þetta er eins hjá okkur öllum. Ég þori að fullyrða að þú ert ekkert geðveikari en gengur og gerist. Spurningin er bara hvort þú ætlar að halda áfram að flýja eða horfast í augu við sjálfan þig og lífið. Heyrðu, þú hefur heyrt að það boði ógæfu að sjá svartan kött skjótast fyrir framan þig. Þá er það auðvitað undir því komið hvort þú ert maður eða mús. Og svo kom þessi hrossahlátur sem hann var farinn að kunna svo vel við. Já, þessi ráðgjafi hafði virkilega náð til hans. Betur en allir aðrir sem hann hafði kynnst. Þegar hann sagði honum frá röddunum fussaði hann: Þetta eru bara ólíkir þættir í skapgerð þinni að berjast um völdin. Þú þarft að koma reglu á liðið. Sýna þeim hver ræður. Já, hann átti þessum ágæta manni mikið að þakka. Færði honum blóm og harðfisk á eins árs afmælinu sínu. Nú var hann kominn upp að hömrunum, settist á stein og kastaði mæðinni. Það var hásumarblíða, örlítill andvari. Þykkir, hvítir skýjabólstrar á vesturhimni. Þvílíkur dagur, hugsaði hann aftur með sér. Hann þurfti bara að taka ákvörðun og það nokkuð stóra. En var hann maður eða mús? Hann byrjaði að feta sig upp klifið. Tuttugu ár síðan hann kleif þetta síðast. Manndómspróf þá og manndómspróf núna líka. Hann kunni þetta svo sem enn. Fann sér fast handtak áður en hann hreyfði fótinn, fór sér hægt og hafði augun hjá sér. Loks var hann kominn að erfiðasta kaflanum, sveittur og andstuttur. Hann litaðist um. Jú, þarna var hún, syllan sem hann var vanur að hvílast á, aðeins nokkur skref til hliðar, að vísu svolítið erfitt að finna fótfestu. Hann hallaði sér að klettaveggnum og skoðaði aðstæður. Þetta átti ekki að vera mikið mál ef maður sýndi ýtrustu varfærni. Og hvað svo þegar hann væri kominn upp? Yrði hann eitthvað færari um að taka þessa ákvörðun þótt honum hefði tekist að klífa rákina þá arna? Það var náttúrlega ósköp barnalegt að búa sér til eitthvert svona rugl. Hann var um það bil að leggja í hann þegar hann sá hana, í skoru bak við steinnibbu. Óx út úr berginu, teinrétt og tíguleg, upp af þessum sérkennilegu, þykku grænblöðungum. Stilkarnir rauðleitir og stinnir og svo mjallhvít blómin, með blóðrauðum, örsmáum yrjum. Opinberunin kom eins og högg. Hann fann hvernig blóðið þaut fram í kinnarnar og hamraði við gagnaugun. Fann brosið koma fram á varir sínar. Auðvitað. Drottning blómanna. Nú vissi hann hvað hann átti að gera.