Ein af þeim fyrstu, hugsaði hann með sér þegar hann hlammaði sér niður í rjóðrið, lagðist á grúfu í grasið og skoðaði dauffjólublá blöðin. Snemma á ferðinni, blessuð. Veit sem er að tíminn er naumur og koma þarf miklu í verk. Hann var á leiðinni upp á fellið, þurfti að gera eitthvað til að hressa sig við. Það virkaði alltaf, eða næstum alltaf, að spretta úr spori upp í mót, setja sér markmið, virða fyrir sér útsýnið þegar upp var komið og skeiða svo aftur til byggða. Þá var hann yfirleitt búinn að gleyma hvað hafði verið að angra hann. Ekki mikil hætta á því núna þótt hann gengi í allan dag. Hann velti sér á bakið og lokaði augunum. Hlustaði á árniðinn, hvískrið í grasinu, kvak í lóu. Nýtt líf var að kvikna á norðurslóðum, alveg eins og það hafði gert frá örófi alda. Blómin spruttu úr moldinni, farfuglarnir komu yfir hafið. Nema hvað það var splunkuný hrafnaklukka sem vaggaði í golunni við hliðina á honum og máske var lóan sem kvakaði að fljúga í fyrsta sinn í nóttleysuna í norðri. Og maðurinn sem lá í grasinu var einnig orðinn nýr. Eftir það sem gerðist í gær vissi hann ekki lengur hver hann var eða hvað hann átti að gera. Hann opnaði augun, sneri sér á hliðina og fast við andlit hans blakti hrafnaklukkan á mjóum legg. Eitt eilífðar smáblóm með titrandi tár. Hann hefði ekki þurft að velta sér nema örlítið lengra þá hefði hann kramið þetta nýsprottna líf. Já, það þurfti ekki mikið til að slökkva flöktandi logann sem enginn vissi hvernig kviknaði eða hvaðan kom. Sem tilbiður guð sinn og deyr. Hann spratt á fætur, var kominn út í miðja ána þegar hann áttaði sig. Stansaði og leit upp í strauminn. Á fleygiferð. Í átt til sjávar.