Þegar maður er farinn að trúa því í alvöru að allt sé að fara til andskotans á plánetunni Jörð þá er sannarlega kominn tími til að staldra við og íhuga málið. Ég verð að viðurkenna að undanfarna mánuði hef ég oft og einatt verið þessarar skoðunar. Ég fór að velta fyrir mér hvernig á þessu gæti staðið og þurfti reyndar ekki lengi að leita orsakanna.
Dag hvern rignir yfir mann fréttadembu af styrjöldum, stórslysum, morðum, ránum og nauðgunum. Ekki er nóg með að þessi holskefla ógnarfrétta steypist stanslaust yfir mann úr fjölmiðlatrektinni. Í ofanálag er fram borin gagnrýn samfélagsumræða, svokölluð, sem oftar en ekki samanstendur af ómerkilegu karpi, kvarti og kveini, skítkasti út í náungann og neikvæðri umfjöllun um hvaðeina sem aflaga fer. Þetta er nú ekki mjög gott ofan á brauð enda er sá sem þessar línur ritar búinn að fá sig fullsaddan af slíkum trakteringum.
Hvað með góðu fréttirnar? Getur verið að það séu engar góðar fréttir lengur? Ég klóra mér í hausnum og hugsa mig um. Hvað með dagblöðin? Það hljóta af og til að slæðast með góðar fréttir í blöðin. Þær týnast bara í öllu moldviðrinu. Og í þessum rituðum orðum rennur það upp fyrir mér. Til að bjarga sálarheill minni þarf ég sjálfur að leita uppi góðu fréttirnar, finna eitthvað verulega gott og gleðilegt sem er að gerast í samfélaginu. Ég berst um á hæl og hnakka en hvernig sem ég reyni dettur mér ekkert í hug. Kannski er ráð að fara í sund og vita hvort heilasellurnar frískast ekki við snarpan sundsprett. Ég skelli mér á hjólið og áður en ég veit af er ég að afklæðast í búningsklefanum. Snarast út og ofan í heita pottinn. Um leið hríslast sælutilfinningin um mig. Þetta er einmitt það sem mig vantaði. Ylvolgt vatnið leikur um allan líkamann, vaggar mér og gælir við mig. Eins og ég sé aftur í móðurkviði, óvitandi um harðneskju heimsins.
Af hverju geri ég þetta ekki oftar? Hvenær sem tækifæri gefst? Það er einfalt og ódýrt og stendur öllum til boða frá því snemma á morgnana þar til seint á kvöldin. Og það lýkst upp fyrir mér. SUNDLAUGARNAR. Eru þær ekki eitthvað til að gleðjast yfir og tilvalið efni í góðan pistil?
Þvílíkt afbragð, þvílíkt hnossgæti. Að geta komið hingað eftir vinnu, dýft sér ofan í, fundið streituna og erfiði dagsins líða úr sér í heitu vatninu. Setjast síðan á bekk, spjalla við kunningjana á léttu nótunum, gleypa gúlsopa af súrefni sem mann sárvantaði svo á básnum í vinnunni, líta ljósa rönd á himni, hlæja að grátbroslegum uppákomum í samfélaginu, rifja upp gamlar minningar, fá fréttir og segja sjálfur.
Í Danmörku og á Írlandi fara menn gjarnan á krá að afloknum vinnudegi til að slappa af og spjalla. Ég sé ekki betur en að laugarnar okkar gegni sama hlutverki og hvernig sem á því stendur get ég ekki varist þeirri hugsun að vatnið, hvort sem það er heitt eða kalt, henti okkur Íslendingum betur en bjórinn.
Ég spenni greipar og þakka almættinu fyrir að hafa geymt heita vatnið í iðrum landsins okkar, að við mættum nýta og njóta í vetrarhörkum og myrkri til að mýkja lund og limi að afloknu striti hversdagsins. Þakklætið streymir um mig allan og laugar sál mína.
Einhver skellir sér ofan í pottinn við hlið mér. Þegar ég lít upp sé ég að það er Siggi.
-Er það satt sem ég var að heyra að þú sért farinn að skrifa enn einn nöldurpistilinn í Moggann? segir hann um leið og hann tekur fyrir nefið og fer með hausinn í kaf.