Orð

Eitt af því fyrsta sem ég man eftir er að ég sit fyrir framan bókaskáp foreldra minna og er að tína þessa skrítnu hluti út á gólf, bláa, rauða, brúna. Svo fór ég að fletta, fannst það sniðugt, og ekki get ég svarið fyrir að eitt og eitt blað hafi farið fyrir lítið. Nokkrum árum síðar sit ég þar og er að merkja bækurnar með krít. Það átti eftir að koma sér vel því flestar þeirra komu í minn hlut seinna meir vegna hinna sérstæðu hvítu strika sem ómögulegt var að má af bókfellinu.

Svo fór ég að lesa, og um það hefur líf mitt löngum snúist síðan – ÆVINTÝRAEYJAN, Á SKIPALÓNI, VILLI VALSVÆNGUR, SVARTSTAKKUR, KAPÍTÓLA, ÖRLÖG RÁÐA, TUNGLIÐ OG TÍEYRINGURINN, LÍFSÞORSTI – Aldrei hef ég fundið ilmvatnslykt sem kemst í hálfkvisti við ilminn af þessum blöðum, hverju og einu.

Mér finnst núna að ég myndi gefa allar mínar jarðnesku eigur til að mér þætti aftur eins gaman að lesa og í eina tíð. Að taka með opinn faðminn á móti þessum orðum sem koma svífandi af síðunum, orðum sem sogast innum sjáöldrin og þyrlast í töfraheima með endalausum myndum af fólki, húsum og fjöllum, fólki sem grætur og hlær, stelur og felur, elskar, drepur og deyr.

En einn góðan veðurdag áratugum síðar var orðið of mikið af orðum uppi í heilabúinu og ég fann að ég þurfti að rýma til, ef ekki átti illa að fara. Nú helli ég alltaf af og til slatta af orðum úr sálarkirnunni ofan á hvítan pappír og dunda mér stundum við það á eftir að raða þeim saman, ef ég hef ekkert þarfara að gera. Sumir kalla það að skrifa. Ég hef einhvern veginn ekki komist í samband við það orð. Það minnir mig alltaf á skriftarbækurnar í gamla daga. Skrúfa frá, hella úr, tappa af – það finnst mér betra. Það gengur nú svo sem upp og ofan. Stundum eru orðin eins og grjót þegar þau ryðjast út og óþægindin svipuð og þegar nýrnasteinar ganga niður af manni. En fyrir kemur að rásin er greið og þá streyma út kynstrin öll af litskrúðugum orðahnullungum með ljúfsárum hrolli. Á eftir varpar maður öndinni og gengur út í náttúruna léttur í spori, hlustar á fuglana, skoðar blómin og dregur að sér ilminn. Þá er gaman að vera til

Kæru lesendur orða, sem raðast hafa saman á yfirskilvitlegan hátt! Ykkur sendi ég mína bestu kveðju með þeim óskum að þið megið sem oftast eiga ástafund með orðunum.

– Eysteinn Björnsson, 2002